Á dereita da igrexa, o antigo cemiterio de Sofán

Aló polo ano de 1919 houbo en Sofán de Carballo unha masacre da que mellor sería non ter falado nunca. O caso foi que os científicos andaban interesados nas condicións de salubridade dos cemiterios e alí que fomos cos nosos bártulos.

Nesa data, a autoridade clausura o cemiterio a carón da igrexa por razóns de hixiene. Prohíbe que se enterre máis xente naquela terra sagrada e abre un novo camposanto ao pé da estrada. Os veciños de Sofán, ao menos algúns deles, non teñen a máis mínima intención de facer caso do disposto e moitos seguen a soterrar no antigo, aínda que fose en cerimonias nocturnas.

No último episodio do contencioso, a Garda Civil protexe o enterro dun neno chamado Xesús Loureiro no novo cemiterio. As mulleres opóñense, hai tiros e morren catro delas. Ninguén foi quen de evitar a traxedia.

No adro da igrexa está o actual párroco de Sofán, Jorge Iglesias Negreira, que agarda por nós todo amabilidade. Aínda que chove, achegámonos ao camposanto do conflito que hoxe é un fermoso xardín con especies moi variadas.

_¡Que traxedia tan galega! ¡Morrer pola terra dos mortos!

_Calvo Sotelo leva o caso ao Congreso con duras críticas prós axentes gubernativos.

Logo dun tempo connosco, o párroco descúlpase porque ten que atender un oficio e non poderá vir na visita ao outro cemiterio, o novo. Despedímonos e marchamos cada un ao seu.

Cando chegamos non hai ninguén, de xeito que os científicos pescudan o que traen entre mans coa liberdade que lles dá o permiso do crego. De súpeto aparecen tres homes con cara de facer roxóns sen pasar antes pola mata.

_¿Que carafio fan vostedes aquí? _ di un deles.

_¡Somos científicos e temos a licencia de don Gorge! _ bérrolle eu antes de que haxa outra traxedia en Sofán.

Esta entrada se publicó el Sábado, 26 de Junio , 2010 a las 18:20 pm y está clasificada en General. Puedes seguir las respuestas a través de el feed RSS 2.0. Puedes dejar una respuesta, o trackback desde tu sitio.